Het is 'n blauwe donderdagavond aan de straat staat mijn vuilniszak niet alleen Op m'n gemak kijk ik dezelfde straat in als de kraaien Zij zitten alleen enkele rangen hoger op de nok van ons dak Bespieden als ik de wandelaar met zijn hond die nieuwsgierig snuffelt aan de zak driemaal raaien wat de vogels zullen doen…

nog steeds stil je je honger met restanten van wat ooit eetbaar was tast maar toe, neem de negatieven van origineel geluk proef nog de nasmaak van het groene blad aangevreten door jouw hebzucht maar kies deze keer als je uitgekotst wordt je eigen afvalbak de grijze…

vrouwelijke kokkel en purperslak plots man en vrouw tegelijk een wonder met de hormoontjes zei de bioloog met rode koontjes unieke transformatie in de genen mens dit is pas echte imposex een tegennatuurlijk abuis beestjes in hun schelpenhuis aangedaan door tribultyltin gif in aangroei werende verf och die arme waterbeestjes dubbel sex…

Een dode ooievaar hangt ondersteboven in een rol prikkeldraad. Op bizarre wijze verstrikt en droog gebloed, lijkt hij nog het meest op een verfrommelde landkaart: geronnen rivieren volgen het besmeurde relief van zijn veren. Uit een donkere plek onder zijn verwrongen nek groeien rode bloemen.…

de wurggreep van beton snoert het groen verdriet alom de mond het snikken van de wilgen benadert de fatale hik van terminale meanders de nog glasloze skeletten staren als binnenin reeds lang voordien dit overspel vensterkoel is gesmeed de toevoerweg naar het geraamte wordt met fluisterasfalt tot een complot gesmeerd.…

verschroeid gras ligt loom het iele hoofd op dorre akkers waar het zwoegend wacht op wat regen in de nacht lacht een blinkend blik op uitkijk voor wat roest die ook zij weldra verwacht een beetje kleur in elk bestaan ruist het in de verte zacht en vochtig zonder wroeging over buiten nat en zo weer droog van straffe ritmes zonder betoog…

Vanaf de roestige veerboot naar Casablanca zag ik door vettige dieselwolken een blauwe dolfijn steeds wanneer hij uit het water sprong droop er een regenboog van zijn staart.…

Als orgelpijpen steken schoorstenen de hemel naar de kroon: hun schaduw heerst over het omringende. Hier groeien slechts distels en kreupele dieren want een bittere wind en kleurige golven verstikken het land. Het Mariabeeld in La Linea de la Concepcíon huilt zwarte tranen.…

Een stem zegt zonneklaar: haal neer je huis en bouw een boot! Ik vlecht van riet een vaartuig groot en dicht met pek de naden. Het water stijgt, ik vaar als inval- kracht als veerman zonder vracht verdronken oorden over en zie dat wat er drijft geen vissen zijn. In de vierde wake raak ik verstrikt in lange draden van verwrongen en verstomde…

de boer heft een witte vuist tegen de woekerwinst het nevelwoud kreunt geschonden door de klauw van het westen de mengelmoes van de Amazone verdunt in de soep van idiote belangen onder de loep van gifkikkers hij vraagt een schouder voor zijn verzet twee weken voor de kiezers zuigen aan de punt van een rood potlood ritselend door lijsten…

nog galmen de klompen op het binnenhof waar kippen rondscharrelen in stoïcijns geduld het ei van de eeuw te leggen en de schrijver verbeten aan de rand van de stinkende sloot bij gebrek aan originaliteit het leven beschrijft zoals het is…

... liggen velden rijp en hebben schuren geheimen is de stad een plek de avond bruist in al schaarse bomen Nog waaien winden schoon door mist in zeelucht bevaren door statische wollen schepen en laat de zon bij het zien zijn al droevigste kleuren vrij Nog zijn er tranen om de schoonheid het bos en het veld bewuiven met vleugels geuren…

Het landschap is een treurig aquarel Uit schoorsteenpijpen vluchten vreemde kleuren Die ongenood het zwarte zwerk besmeuren De dood heeft hier een ijzeren gestel Signalen van de schepen klinken schel De lucht is zwanger van ontstegen geuren Er valt geen dierlijk leven te bespeuren Dit is het voorgeborchte van de hel De duivel kon geen beter…

Drie bladen wentelen rond de as gelijkmatig zuigen ze wind in de gestroomlijnde koker door een kluwen van kabels verbonden met fijne mazen het net dat verdeelt Groene stroom is verwekt in vallei of poldervlakte De baron die zich wentelt in blauw bloed zeurt over de vervuiling van de horizon de meeuw die zijn vleugels zou schenden Hij…

De aarde loopt met rasse schreden schudt ontzet het hoofd veegt haar voeten af aan de hemel niet meer zo wit niet meer zo blauw dan duikt ze als een kind zo blij aan mijn voeten ze is van mij…

De lucht is vervuld van scholekstergeschreeuw mijn moede hoofd van sombere gedachten kon de belastingdienst niet één weekje wachten als antwoord van de ambtenaar een geeuw… De blauwe hemel staat vol uitdijende strepen vliegtuigen lawaaien ongezien mijlen per uur past die verspilling eigenlijk wel in de natuur of moet deze als uitzondering worden…

Niet betreden gif vermeldt dit aarddeel is een belt waar de lucht vergeven ademt water zich mengt het vuur niet heet genoeg is vrij wappert de vlag vijf mei maar niet genoeg om het sterven te voorkomen…

Keizer Nuons fiere Witte Wieven ze staan daar en doorklieven de hemel slag na slag zie ze reiken met hun lange halzen hun scherpe snedes walzen en draaien dag na dag Hoog verheven hunne silhouetten ze maken korte metten slaan alles in de wind ze trotseren hoog vanuit hun torens de koeien met hun horens en heersen eensgezind Fier…

kapotgereden klei stuift in de wind legt een grauwsluier verstikt het beeld van een hete zomerdag vol naakten bruinend in de zon als vele meters huid waarop zoutparels verkleien want in de adem drijft stof kleistof uit de polder kapotgereden in de wind oostenwind tikkeltje zuid…

hout kraakt voor de stappen uit zingt wat komen gaat draagt heden laat ontspannen gaan waar vroeger heeft gestaan geoefend in de wind in een weerbarstig buig en strek vaak topzwaar door dicht bladerdek maar nu gevloerd met de seizoenenkleur in planken gevlamd door beits in jaarringklanken slijt jaren op de grond recht opgebouwd…