zie hier de dichter neem hem de woorden uit de welbespraakte mond en laaf je aan de beelden die hem altoos omringen gebruik wat van dat elan dat een ander kan beroeren om je wereld aan te kruiden een letteren specerij erbij waar het soms droog toeven was maar vermink hem niet, hij die de kracht had gevonden op te staan en uit te spreken…

ze is eerder stijlvol chic met haar bontje in d'r nek en gouden vingers vol nagels die geen sopje te verduren krijgen noch enig ander klein karwei verplaatsen doet ze zich met haar ronkende Jaguar elke week wat meer verroest maar rijden doet hij nog elke week dezelfde weg dan maaien ze samen haastig bijna wat voetgangers om op de parking…

In de palm van uw hand staat een levenslijn geschreven kort lang of on-der-bro-ken en de palmlezer leest koel en winterkoud een leven uit de palm van uw hand jong of oud mijn vraag misschien gênant ‘leeft u ook een dubbelleven?’…

ik ben nog niet begonnen alles is blank nog, woorden zonder betekenis, geen verhaal gehaald, als een fles zonder ziel al ben ik groen als gras, ik moet kleur bekennen, maar ik denk in zwart en wit paradijs, zo zonde......…

als deugniet deug ik niet. niet dat ik deug ik beleef mijn ondeugd in verboden vreugd…

de lantaarn op straat staart met zijn blinde enig oog naar de kille stilte aan zijn voet verankerd in betonnen grond op zijn verroeste ijzerhoofd huist een vergeten rare vogel die dag door nacht al danst met de duivel van het feest nooit gezien en nog niet gehoord de eenzame passant iedere dag van ontucht onderweg naar huis hoort slechts…

ik zie een kind creperen aan de leukemie dan schrijf ik zachte woorden en voel mij een genie ik zie soldaten sterven oorlogsindustrie dan hekel ik voorzichtig de politici ik zie de mensen moorden ideologie dan zoek ik in een versje naar een compromis ik zie ze dieren slachten reality-TV dan schrijf ik boze woordjes misschien zelfs…

Zal ik spreken nu zwijgen adem uit de stilte knijpt en longen jagend zwellen voor wat schone lucht bedaar het valt wel mee gewoon niet meer aan denken kan het geweten dit geheim wel blijven dragen dat ongevraagd bij mij ten laste werd gelegd laat…

Kleiner dan klein Minuscuul behept Met simpele woorden Spring ik over horden Mag, neen, moet ik er zijn Want de groten der aarde Zijn helemaal niets Zonder mij En u, mijn waarde…

De zuinige boenster morst bloedend zilver op de trap. Zij veegt de druppels in haar blik, kijkt scheel de leuning omhoog en bloost bij de aanblik van zoveel onontgonnen. Voortaan staan er geen ongeschuurde eiken klompen in de gang. De laarzen gaan hoog gepoetst op de plank naast de halflage bergschoenen. Rijpe bloedblaren barsten in het…

Het is zo’n tergend blauwe dag waarop roekeloos vuur vlamvast in de handen wordt gedragen. Dat onstekingsremmers katalysator zijn van loeiende kalverliefde daar hoorde je Opa niet over. Hij stuurde liever Nero in het riet waartussen elk natuuroog vurig is en een parmantige fazant voornaam, rechtop en gezond koddig gekleurde familie van…

Er is net tijd genoeg om deze dag een uur te doen lijken en om mij (als dat mag) een eeuwigheid te laten kijken. Het hoeft niet allemaal per se te veranderen. Laat het soms rusten als de taal van harmonisch gevoel. Die kan meanderen ook nu nog, langs elke twijg en braam op zoek naar een verloren vader of een onbekende luisteraar, in dit…

op het strand ligt een klok daar aanbeland na een ramp vlakbij een schip gezonken op en in de zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen…

Het onbeschreven vel ligt voor me klaar Te wachten op een nieuw gedraaide keutel. Wel dagelijks schrijf ik wat dor gereutel - het euvel van een nieuweling, voorwaar. Kijk, zelf besef ik dat men mij kan missen. Maar oefening baart kunst; je weet maar nooit. Misschien word ik wel dichteres, eens, ooit. De bloem der natie, net als Driek van Wissen…

Er staat een doosje in de kast hartvormig rood met goudgalon bij het zien ervan denk ik aan ma van wie ik dit kleinood kreeg leeg och, ‘k was nog zo jong en had pas jaren later de intentie door want zei mama niet steeds mijn schat inhoud ben je zelf verantwoordelijk voor…

Hij schat het pad dat voor hem ligt in als klimop en richt zijn blik met vastberadenheid naar voren voetje voor voetje volgt hij eeuwenoude sporen die leiden naar het wijde zicht vanaf de top zijn wens om daar te komen stuwt hem hogerop van rust of stijgen met beleid wil hij niets horen de stenen die hem storen tuimelen verloren waar luide…

mocht je denken mijn gedachten zijn slechts gericht de ander te krenken neen, ik getuig; niet elke waarheid hoeft men te gedenken niets van zulk een zwaar gewicht heb ik mijzelf toegedicht gering zijn mijn daden doch ga voor zuivere ideeën op zonneschijn gericht schenk u mijn rode gladiolen, de liefste feeën ja, zomaar mijn idolen…

op het gevaar af dat men mij niet begrijpt dat een brandende peuk aan mijn vingers ontglipt verzonken in rust lekt het vuur aan mijn schenen tot as zal ik wederkeren maar alleen als ik in slaap val en een sigaret rook, onachtzaam dat is dan eigen schuld gebocheld door het leven maar wat nu als men dramt herhaling, kracht en macht…

hij schreef er al zovele verbond een hand met een dans met fleurige bedwelming de schrijver aan de rol is aan zijn eind hij betwijfelt de wereld die hem het dierbaarst is en denkt in eigen zinnen gewoon het zijne ervan hij loopt rechtop, dat is de waarhied van een mens en zoekt de liefde eeuwig misschien tot morgen, maar dan verlaat…

Dag mensje, al ken ik je niet Weet niets van wat er speelt in je hoofd. Het is mogelijk een wirwar in je denken Zoekend naar een evenwicht Zwevend gevoel: tussen zalig en gebroken Dan zeg je, mensje: "waarom?". Nu pijn, dan weer vreugd Soms echt euforie Van een dip tot diep dal Tot diep in een kloof, Een gevoel dat er nooit mocht zijn Dan…