Rond mijn naakte existentie schikt hij vormsel met uitbundig zwieren en dicht met stoffen penseel de kieren voor een stijlvolle dimensie. Hij bebroekt, behemdt en zelfs behoedt de gedaante van mijn passeren hult mij, schijnbaar achteloos, in kleren waarin elke passant mij achtend groet. Uitbundig voeg ik mij in ‘t gepluimte jubelend over…

knechtje van de slager, scheel, en als een bezemsteel zo mager, op zijn fiets, fluit een aardig wijsje lacht eens naar een zesjarig meisje en ziet dan verder niets, zelfs niet die grote grijze tram die rammelend aan komt snorren. het is in een tel gebeurd een BEL en SMAK een KRAK een GIl er knarst een rem en dan weer stil... wat mensen…

Waar haalt god het lef vandaan ons telkens weer tot stof te vormen brandend in een zelfbedachte hel waar wij geen kant op kunnen Podium van tegenstrijdigheid godslasterlijke broedplaats van aardgebonden egotripperij en valsheid in gedachten Waar haalt god de moed vandaan ons telkens weer te laten zijn zoals we zijn…

speels beschildert het witte linnen met kleuren die kwasten dragen gemengd als woorden in een regel combineren kleuren op het palet passie laat kleuren extra spreken die door wat alcohol ontstaat een levendig en kleurrijk spel maakt van wit linnen, diepe zinnen…

Ik ben een poëtisch hoge berg massief met silhouet onwrikbaar toren ik, verhevenheid gewaar, elke minaret tot dwerg Ik laat schallen tegen hen keren als ze wijken van mijn wetten ‘k zal ze met lawine`s pletten `t is mijn natuur om te verweren Hoor mijn loeiend holle klanken zie de pioniers bevriezen die ik hinder te beginnen Klim niet…

een oogopslag leest boeken die gesloten bleven ziet jaren waarvan maanden geen seizoenen weten ongeopend zijn die stukjes leven zo voorbijgegaan de verhalen die nog resten zullen blijven staan het jagen van de dood krijgt nu betekenis het schamen en de spijt is dan de bekentenis…

ogen spiegelden mijn ziel, gedoogden dat ik viel en op mocht staan, of blijven liggen tot het teken kwam om dan te gaan ze maakten mij tot loper in hun spel want ik was snel voldeed aan wensen hoorde bij die mensen was volger tot de hel ik ben getekend door het koude vuur dat speelde met de macht van woorden ik kan ze nu bekoren…

Hij is onzichtbaar zonder het geluk dat hij kan verdienen in momenten die hem weer bedwingen achter de kast die hem laten zwijgen van verlies en dankbare lichten die hem beloven dat hij mag wachten zolang hij leeft en zijn waardigheid opgeeft…

je keek niet links niet rechts maar dwars door me heen niets en niemand ontziend denderde je maar door aan omkijken had je een broertje dood ik was de enige…

Schaduw werpt halve treden op de trap die wentelend opdoemt uit het verleden steil, maar leidend naar het heldere heden moeizaam beklommen met slepende stap Diep gebukt gaand onder geleden lasten maar volhardend en met moed de blik gericht op het hoogste punt in het helende licht zonder een tel in het duister te tasten Zij die stil wentelen…

Natuurlijk ging ik wandelen in de lentezon... liep tegen mijn docente op met wie ik iets begon van haar - die ik bij naam hier noem - heb ik een hoop geleerd vol overgave mij bekeerd bij hoofddocente Bloem zij gaf me in haar eigen tijd zelf les in niet-verbleken zij sprak na elke hemelbreuk het hart te laten spreken…

Sterven is geluk bedwingen. Want jij bent het verleden dat ik wens als jij me weer vergiftigt met vragen die leven waar ik besta en weer weet dat alleen de doden mij zullen vragen of ik eeuwig gelukkig wil zijn.…

Kwade vreemde ogen kijken naar mij in het licht van woorden die veroordelen en niets meer geven om wat overblijft in de armzalige schaduw die niemand meer wenst.…

Geen die als Achterberg bericht van het barmhartige gericht van Jezus schrijvend in het zand bij vraag om striemend reprimand. Gewillig liet hij gaan bloedheet de vrouw, - gedreven in het nauw bleven de eisers in onthutsing staan.…

kijk me aan zie wat tijd me heeft gedaan de strakte van mijn huid is weg haren zijn verdwenen ogen branden maar mijn geest wil nog meer jaren lenen zon voor mij de eeuwigheid gaat niet voorbij wolken kunnen minder dragen en regenen meer vragen wat doet de tijd als ik niet kijk verstrijkt ze alle dagen?…

in het tikken van de klok proef ik de dagen geluiden vragen mij erbij te zijn ik zie de dingen tastbaar voor mijn handen hun vormen raken mij ze ronden zo mijn wereld in aanwezig zijn ben ik nu mijn bestaan of maakt er zijn het leven aan de gang voelen, lachen, dansen springen, laat de jaren dan maar swingen ik ben er nog niet…

Vergeten met een wetende blik is schuld mijn geroofde gedachte en weet ik dat jouw wegende blik mij weer zal veranderen in de dief die alleen zichzelf beroven kan…

Naakt met de woorden die ons weer laten spreken zijn we onze schaduwen ontgroeid en volgen we elkaar waar we zonder schaamte elkaars leugens ontdekken…

De dood zou me kunnen vragen wat ik mis en ik zou hem antwoorden wat ik het leven altijd zonder gebeden vraag.…

de feldwebel werd generaal, de kampdokter, professor en wij, joden, het is banaal wij zijn jood gebleven, zonder twijfel !…