Netgedichten

netgedicht (nr. 9.970):

een vluchtige damp

ik snuif de vochtige damp
opstijgend uit het natte gras
het vult mijn longen en aders
zoals nieuw leven ruikt
zoals aldoor het prille was

het geurt mijn dromen vol
van ruimte en lucht
het geeft mij vleugels
laat het zware gaan
het schept een nieuwe vrucht

zo voel ik even
aan de schepping
word gewaar
van het onbestemde
dat zeker wel bestaat
het kent geen taal
der letteren
maar komt en gaat