in de ban van de zwarte graal
er zijn zo van die momenten
ik ken er meer dan een
die mijn wortels doen vervagen
in een reeds gestorven lente
het zijn van die dagen
van schrijnend onvervuld verlangen
dagen van verloren licht
mij splijtend in verwarrende lagen
waar zwarte beelden ter mijner eer
moeiteloos worden opgericht
en ik haast radeloos
mijn zielenlast weet te dragen
in een amorfe sfeer
het voelt als een levende dood
verlaten in massaal gedrang
luid schreeuwend
met opgeheven armen
hoor en voel toch mijn nood
bevrijd mij uit mijn
geestelijk gevang
verjaagd is dan mijn geduld
en wordt mijn kostbare graal
met zwartgalligheid gevuld
mijn hart verstilt
en wordt koud als staal
wie kent dit niet
zo denk ik dan
nee, het is niemand
die dat ziet
de pijn van het leven
heeft mij in de ban
Geplaatst in de categorie: verdriet