Netgedichten

netgedicht (nr. 11.384):

voorbij de Romaanse poort

voorbij de Romaanse poort
uit ongelijke stenen gemetseld
heeft een muze die mij bekoort
zich op mijn schoot genesteld

ik ruik haar geurenpalet
dat mij doet zweven
door ongekende sferen
mij doordringt
met scheppende beelden
ook al blijft haar tastbare
nabijheid onverlet
het aardse wil ik niet onteren

ik zie in de glans
van haar blikken
de rozenperken bloeien
haar lippen vormen
de grenzen van het heelal
waaruit zoete sappen vloeien

ik weet het zeker
zij wil mij verlichten
jaren schenken
wel duizend in getal