voorbij de Romaanse poort
voorbij de Romaanse poort
uit ongelijke stenen gemetseld
heeft een muze die mij bekoort
zich op mijn schoot genesteld
ik ruik haar geurenpalet
dat mij doet zweven
door ongekende sferen
mij doordringt
met scheppende beelden
ook al blijft haar tastbare
nabijheid onverlet
het aardse wil ik niet onteren
ik zie in de glans
van haar blikken
de rozenperken bloeien
haar lippen vormen
de grenzen van het heelal
waaruit zoete sappen vloeien
ik weet het zeker
zij wil mij verlichten
jaren schenken
wel duizend in getal
Geplaatst in de categorie: liefde