doorsnede
van bloem en blad
blaast de winter
een lange zucht
naar een stuk
van gisteren
‘k zie de afdruk
van je voeten
als de doorsnee
van iedere halte
waar je naam
als jaarring stond
in een achteraf
vertraagde groei
van lucht en maan
veeg ik wat aarde
naar het grijze
vergezicht
naar de voorbijganger
en het splijten
van de weg
waar elke steen
schuurde
mij tot zwijgen bracht
en in al wat ik zweeg
zag ik hoe smal
het voorjaarshout
bladerde
hoe donker
het landschap beukte
tegen de zomer
waarin jij mijn stilte
versteende
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid