inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 11.963):

Blikken

Grimassen vertrokken mijn gezicht
De baby volgde elke trek
Ze glimlachte tegen mij
Mijn dag was overbelicht

Mijn bord was bijna leeg
Mijn dochter opende vol glans
Vol liefde haar mooiste blik
Ik verschoof mijn laatste restje kip

Het vuur spatte uit haar ogen
Wat Pa mij nu weer flikt
Ik heb mijn eigen leven
Hoef niet door jou te worden ingeblikt

Een goed gesprek over de zin van het leven
De oorsprong van bestaan begon met beven
Haar vorsende blik zocht naar de redelijkheid
Tot ik besefte ik ben jou nog lang niet kwijt

Een fiere blik vol overwinning
Haar eerste speech in het openbaar
Met opgeheven hoofd de massa tarten
Ik dacht waar haalt ze die nou toch vandaan

Ze heeft verdriet de pijn vloeit uit haar ogen
Ik raak terstond vol mededogen
En dep de tranen van haar wang
En mijn liefde blijft beslist haar leven lang

Zoveel gezichten waar de zon gaat schijnen
Of wolken uit haar pupillen golven
Waar aardse diepte in is te lezen
Of waar ze de hemel projecteert op het behang

Waar buien opkomen en verdwijnen
En de mist de wereld zichtloos maakt
Ook de gedachte aan dood soms valt af te lezen
Of waar ze uitdagend de wereld tart

Zoveel gezichten uit een paar ogen
Valt moeilijk te beschrijven
Een drama een soap een recital
En dit alles een levensechte wereldblik

Schrijver: Rikus Kiers, 6 augustus 2006


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 44 stemmen aantal keer bekeken 1.520

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Henk Knibbeler
Datum:
6 augustus 2006
Rikus, dank je wel voor je woorden, ik lees je werk ook en net zoals in dit prachtige prozagedicht, lees ik de mens Kiers met oog voor zijn omgeving.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)