Netgedichten

netgedicht (nr. 13.234):

Meesterwerk

Met zijn gedachten open maar ogen gesloten
wandelde hij traag door zijn verleden
hij zag zijn jeugd in een schilderij
en is voor even naar binnen getreden

Daar zag hij zichzelf als kind, spelend
op het ijs met zijn doorlopers en muziek
schaterend uit boxjes de geur van cacao op
een idyllische achtergrond van Anton Pieck

Vader en moeder luid roepend en armpje door
zwierend zwaaiend, romantisch draaiend die dag
en iedereen die daar aanwezig was, in het bezit
van een permanente en onvergetelijke lach

Hij trachtte te draaien als was hij een ster
voelde zich een Evita of één van zijn schaatsidolen
maakte vele capriolen en van de pret een pirouette
met armen als wieken van de molen

Het kraampje voor de zopie en de koek
stond te walmen en te dampen van de kou
zijn vader had zijn handen vol met drankjes
en gaf de eerste aan zijn vrouw

En toen het beeld vervaagde en hij met
veel tegenzin het schilderij verliet
voelde hij zich weer dat kind van acht
zonder zorgen, verantwoordelijkheden en verdriet

Ondanks zijn ouderdom was hij van geest
altijd nog vasthoudend en sterk
dus keek hij nog eenmaal naar zijn familie
knipoogde en verliet zijn meesterwerk