een leven verder
ringloze vingers krabben
de weggedroomde uren
van mijn mager gebeente
wanneer ik mezelf zie
langs dode bomen en
het vergezicht nog verder
dan het veld
dat doodstil ademhaalt
of later, de regen
hol door het lachen
van gebroken tijd
tot de avond komt
en zijn tocht voltooien moet
op mijn kromgebogen rug
voor een nacht vol stormen
en verzen, déjà-vu
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 15 december 2006
Geplaatst in de categorie: psychologie