na zonsondergang

zonder optillen staar ik
naar de stilte van mijn wieg
en beweeg
binnenin

wat komt
is al zo vaak gebeurd en herhaalt
zichzelf in lichaamsvormen

ik roep woorden op tot ruimte
houd ze in mijn handpalm vast

en dood, soms traag,
soms bliksemsnel,

het kind
dat ik in de tijd nooit heb
bemind

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 16 december 2006

miemakehotmail.com

na zonsondergang

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 16 stemmen 465