Leliëngetreur

De natuur bloeit aan onze rug
groene parasiet, verscholen paradijs.
In herfstig getreur graven we ernaar.

Daar schiet het beschut
op naar voren. Zij draagt nu
de sterren in blinkend koele knop. Nog gaan we voort.

De wolk barst, waait de hemel weg.
Bedeesd en statig wiebelen zij heen en weer,
gezegend zijn de takken die mijn ogen openen,
naar hoge dromen wijzen zij te meer.

Laatste woorden, voor een manloos graf.
Blauwe lelies vangen mijn verbaasde val,
voor mijn lief en ander leed.

Niets is wat het scheen,
ook de zon niet meer. Slechts verstuifde zwaneschijn.
Ik ga mijn laatste stap, heen.

Afgesloten keert ze haar rug,
terug naar eenzamer lucht, de natuur, de lelies
en ik worden meegezogen in haar verdwaasde vlucht.

Schrijver: Frederik Peeraer, 10 januari 2007

frederikpeeraerhotmail.com

zoektocht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 2 stemmen 227