Door klapwiekende muizen
de maan vervleert
door klapwiekende muizen
stralen korten schaduw
tot ontkleurend duister
de grond is nog warm
als licht zich spiegelend
aan de hemel de aarde
een laatste veeg geeft
maanlicht versijpelt
in vallende schemering
een ongebroken witte roos
in geel verzachtende reflectie
roos en maan zijn roekeloos
in hun oplichtend spel
tegen het inktloze zwart van
de nog ongeschreven nacht
Zie ook: http://home.deds.nl/~wilmelkerrafels/
Schrijver: wil melker, 13 januari 2007
Geplaatst in de categorie: liefde