Netgedichten

netgedicht (nr. 14.088):

Met weigerende keel

Ik moet wel gek lijken
met al mijn harde woorden
gesmeed uit een wind van metaal.

Maar ik heb altijd de smaak
van vlinders in de keel,
als het al een andere smaak is,
dan is het de smaak van rupsen in de modder.

En als mijn stem al eens hees wordt,
is het door toedoen van felle woorden,
die razen als een trein door een tunnel
en me achterlaten
met een strottenhoofd van gebroken glas.

Dan blijft me enkel de spiegel
van de droomwereld, waar ik instap
met knieën van broos papier.
Want mijn stem moet voor jou
wel smaken als repen dode huid.

Maar misschien is het niet allemaal verloren
en draai jij de spiegel om, om te zien hoe ik daar uit val.