Netgedichten

netgedicht (nr. 14.878):

Hanenpoten

op hoge stelten door het donker
wachten tot de zon doorbreekt
de wolken uit elkander schuiven
en zelfs het roodste rood verbleekt

al bij het allereerste straaltje
gooi je je kop in je kippennek
schud je al je veren los
en opent zelfvoldaan je bek

het geluid zit verborgen in de diepte
tot jij het naar buiten zwaait
onrustig ga je weer zitten
er is geen haan die naar je kraait