Netgedichten

netgedicht (nr. 15.296):

Koortsdanser

Nu is de dag begonnen, een uitgestrekt gewelf
vol dichte mist, een keurslijf van peilloze muren.
Bebloed ochtendgloren door nevelheid, uren turen
naar geblakerde valwinden omarmd door zichzelf.

Hij gaat de ochtend gevlochten en verwrongen te lijf,
koortsmandala’s mijmerend; het wiel snakt naar uitvinding.
Hij praat visjes uit het water met verkreukelde verblinding
neuscorsage wijst in avondwinden, dat staat buiten kijf

Er moest een halfzacht ei getikt worden, maar helaas
de man brak nog eerder, met het ijlen van de lucht.
De vos baalt van meegekooid publiek voor hem op de vlucht,
als grijnstroeperingen, kansloze legers van dieproze biggen.

De twee Roberts die zijn er ook nog met hun eindeloos relaas.
Er staat geschreven dat zijn leven niet veel waard zal zijn
als de nacht valt en hij waakt als een verlepte paladijn.
Hij zag storm over de oever razen en ging meteen weer liggen.