Netgedichten

netgedicht (nr. 15.745):

Geen brug is mij te ver...

Geen brug is mij te ver, geen berg te hoog
om jou te zien die ik weer wil ontmoeten;
wat heb ik aan een al te lang vertoog
als bijna als vanzelf hier gaan mijn voeten

de weg langs waar het groen nu eindeloos
en lenteteder ogen wil verblijden.
Ik ben ineens heel opgelucht, niet boos
al weet ik dat ook nu weer volgt het scheiden.

Wat is het leven rijk en draagt veel namen
voor wat eenieder zoekt en adem geeft,
al zie ik wel dat weer de tranen kwamen

om onbegrip en wat verdoken leeft.
Gelukkig schijnt ook licht door kleine ramen;
er is geluk voor hem die vrienden heeft.