Netgedichten

netgedicht (nr. 17.018):

Lijfeigene

De sluimerende nacht
met zijn wulps gewaad van warmroze gevreeën huid
luifelt gestaag
naar de vertwijfelde ochtend van uitgemolken liefdesrag.
Onrust en bruikleen van mijn uitgehongerde ingewanden;
brengt mij de baarlijke dwang van de vruchtbare dagbesteding.

Het schoot het tweemaal:
de bok en zijn gestoorde broeder 'het geweten'.

'Moord! Moord van mijn hongerige silhouet!'
en de reflectie dwingt me alweer tot daden.

'Voeden, voeden, immer voeden van mijn barbaarse vlees!'

'Pulp en resten! Stockage in bulk! De nacht verterend in containers van de dag!'

'Opstaan'
oreert mijn lafste ik.

'Zie je me nog graag?' vraagt ze mij.

'De immanente daad van de liefde
stikt in haar arrogante verwerpingsdrang tot ze kotst
om weer tot zichzelf te komen
omdat ze een acuut gebrek heeft aan voedingsbodem!',
denkt mijn boudste psyche...

...en de onrust slaat dubbel terug in mijn overstrekte ledematen;
'Ja, ik zie je graag! Meer dan ooit!'
'Zullen we dan maar opstaan?'