Netgedichten

netgedicht (nr. 17.049):

Abortus

Jij kleine vrucht, belofte van nieuw leven,
voortdurend nog vraag jij me naar de zin
van zijn en niet zijn, einde en begin...
En ik, ik kan geen zinnig antwoord geven.

Ik heb het een en ander opgeschreven
en dan verscheurd; zoveel stond er niet in.
Toch zeker niets waarmee ik jou herwin:
je bent en blijft voor altijd afgedreven.

Ook dit sonnet zal het wel zo vergaan.
Nog vier, vijf regels en het is voltooid.
Maar dan, laat ik het daarna nog bestaan?

Ik denk niet dat ik met mijn schrijven ooit
iets toe zal voegen aan een lach of traan.
Ach, wordt niet alles ooit eens weggegooid?