het snoer van rozen brak
er vallen vlinders op
mijn mond
en ik breek, braak
de vleugels in aangevreten
luchten
het kent
geen einde meer
de oorlog zonder rozen, de stilte
aan het kruis en buiten zwijgt
de ochtend
ik hoor nog slechts gekerm
natgeregend, nabij
de wind
die lege spiegels waait
doorheen verdreven woorden
tijd verbrandt en ik wil slapen
in een dag, te traag
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 10 oktober 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie