Netgedichten

netgedicht (nr. 17.790):

dahlía's in donkerpaars

tussen de prei en een bedje ajuin
staan ze al jaren, sprietekes noemt
men ze hier, ik heb ze lief, omdat
ze zo knap zijn, nooit opgemaakt

een paar vingers in de grond zijn
al genoeg voor een kort gesprek
over de patatten en mijn moeder
haar zachte handen kliefden klei

nu zit ik hier en kijk naar vogels
wijds, zuiver klinkt een slag, die
strepen trekt in het strakke blauw
weet dat 't landschap haar graag zag

op mijn kniekes naast die blommen
uitzicht op d’n dijk, met veel geruis
zwaai ik naar de kalende populieren
mij ma nog na, sla stil een kruis