Netgedichten

netgedicht (nr. 172):

Het signaal

Hij dacht aan verder gaan,
maar hij was verdwaald in zijn gedachten,
hij keek naar buiten en zag de volle maan,
terwijl de heldere sterren naar hem lachten.

Slapen met geesten is zo eenzaam,
hij had alleen maar een signaal nodig,
hij mompelde haar naam,
dan was zijn onzekerheid overbodig.

Hij werd wakker met de zon,
toen iedereen nog sliep,
hij keek uit zijn raam, hij glom,
omdat de zon hem riep.

Toen wist hij het zeker!