Netgedichten

netgedicht (nr. 19.744):

gespletenheid

soms als een ja
- immers je ogen zijn nog toe -
op zich laat wachten

durf jij al de handen
te ontvuisten in kwetsbaarheid
verkrampt als zij waren

de geest moe
door duistere gedachten

weerbarstig
neergedaald ter helle
die door stemmen
daar henen geleid werden
om jou te tarten, te kwellen

al snij je diepe wonden
om te gehoorzamen aan de
satanische dwang

het leidt slechts
tot een tijdelijk uitademen
van verwrongen lucht
gedragen door spookgezang

soms als een ja
op zich laat wachten
- immers je ogen zijn nog toe -
de leden zwaar, te moe

kunnen aardse engelen
je toch even dragen,
het uitzicht verzachten