Netgedichten

netgedicht (nr. 19.763):

Stenen kabouter

Wanneer de zandman nog eens komt
en het werelds daglicht even verstomd
tussen waken en het ongebreideld dromen,
fictie in een bizar verhaal, vermomd
tussen tovernaar en bedelaar, toch
beschreven in gewone mensentaal, een
gedreven prins te paard, die menig
onstuimig hart deed verleiden, om toch
in het ontwaken uit te glijden over
ongedroomde dromen, ver van huis en haard
een stilte die laat zwijgen, als twee
witte zwanen die geruisloos hun wegen banen
en zich op diep water veilig wanen.

Zo drijft mijn droombeeld voort en gedane
beloften in donzen kussen smoort
door zweet en smart doordrenkt in tranen
in eerbied voor de ongewone dingen in
omzoomd en autonoom domein, daarin
geneigd om luidkeels mee te zingen
met de stenen kabouter die hengelend
naar aandacht in het ritselend riet en met
hen mee te gieren in hun theatraal gebied
een wisselend refrein in mijn gemoed
in het schemer tussen bedroefd en goed.