inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 20.963):

blauw

soms zoek ik
naar de wereld om los
te raken

van het raam
en de hond die luid blaft

wanneer ik de dag vergeet
ook het spreken

met de maan, verdroogd
op mijn knieën, zoals de bomen
die in mijn slaap
sterven

omdat de wind niet durft
te dromen en regen
begraaft

diep onder mijn kamer;
halfdonker en dicht

soms zoek ik je ogen
en wacht ik op metaforen
om de wereld te
verleggen


Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 31 mei 2008


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.0 met 20 stemmen aantal keer bekeken 588

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

mobar, 17 jaar geleden
Alle metaforen zwijgen na het lezen
van dit sublieme gedicht!
marije, 17 jaar geleden
Wat verwoord je weer prachtig dat koude lege lamgeslagen gevoel!
Hanny, 17 jaar geleden
Teruggeworpen in jezelf, alles vergetend. Donkere
maar prachtige poëzie!
jan haak, 17 jaar geleden
Het licht van de maan zal nooit verdrogen
haar stille wind zal nooit vergaan
zij zoekt het licht in dichtersogen
en laat het daarna nooit meer gaan

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)