Netgedichten

netgedicht (nr. 21.006):

De zilvermeeuw

Zijn akelig gekrijs
vanuit de verte al te horen
donkere ogen naderen het onheil
duiden meer als opgelegd pandoer
want waar de vleugels lam geslagen
zijn vrije geest niet verder kunnen dragen
doen zij het ergste vermoeden..
striemende regen, genadeloos
verstompen het opgejaagd dier
verkleumd door dreigende teloorgang
eens rijk aan golven gewonnen zilver
kunnen niet meer schoon poetsen.
Deze vuilnis verteert ie niet,
nee alles verliest zijn glans
met deze rampspoed.

Maar hij legt zich er niet bij neer
en vliegt verder in gedachten
almaar hoger en hoger..

Al wat nog rest
is een opstaande veer
inktzwart gedoopt,

zijn laatste zucht
telt niet meer.