voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 21.116):

vergeef me, engel

hoe kan een woord
de weg naar het leven volgen

wanneer een kind de nacht ingaat
hulpeloos achter het enige raam
van eeuwigheid

waarin alles verdwijnt en aan de wind
wordt toevertrouwd

hoe kan hij het doodgaan begrijpen
als de dag nog maar nauwelijks heeft
ademgehaald

zijn ogen nog nooit het licht
hebben gevangen

of een vlinder op een losse steen

hoe kan ik zeggen: ween maar niet
wanneer de stilte van het uur steeds groter
wordt

in het huilen van een nooit gehoorde
kinderlach

(aan E en S)

Schrijver: kerima ellouise, 13 juni 2008

Geplaatst in de categorie: overlijden

1
2
3
4
5

4.3 met 23 stemmen

1.948

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Nino Michielse, 17 jaar geleden

Na de inslag huilen rillingen door mijn ziel, de echo van jouw woorden.

Hanny, 17 jaar geleden

Deze droefmooie woorden snijden door mijn hart.

corrie, 17 jaar geleden

troostvolle woorden bij dit enorme verlies

Julius Dreyfsandt zu Schlamm, 17 jaar geleden

zeer aangrijpend bij een onbegrijpbaar sterven

hebus, 17 jaar geleden

droefheid om kinderleed in warmte van woorden geweend. dat moet je kunnen. hoe verdriet leesbaar wordt en haast zwevend. groots.

Geef je reactie op deze inzending: