Netgedichten

netgedicht (nr. 22.248):

"Zilt zout"

Het zijn mensenmonden die het zout
in blauwe oceanen proeven, zilte
golven uit een archetypisch verleden
waarin we ons veilig wanen, worden
blik en ethische doel steeds vager,
herkauwt het heden zich roestig tot brij,
scharniert de tijd alsmaar trager,in de
vastgelopen mechaniek met gelijke averij,
een noodzaak om te blijven boren, verder
dan de fossiele eigenwaarde, tot
op het magma van het beoogde doel
houden we een proces in stand,wat
verder reikt dan een kritisch gevoel
het overvolle glas gevuld tot aan de rand,
wat in wezen het diepste kwelt en
overvloeit en verdampt in tranen,
in alles overdrijft en ons vergezeld
wordt ziel door wind en zand geslepen
tot gemodelleerde zoutpilaren,
in nieuwe sprookjes herverteld.