Netgedichten

netgedicht (nr. 22.706):

Twee-eenheid

Verstoord in de mist van een lichte lagune
looft een jongere zelf zichzelf
in leven zonder zenuwknopen
hij schijnt zijn hoop met de kracht van de nacht

doornen zijn vurig aangestoken
onder een glooiend oppervlak
klank verzonken in baden lood
rood verloopt in groeiende macht

dierbaar zijn nochtans de vogelvluchten
met tranende wangen in golvend geluk
doorklievende stralen verdwalen ons blind
van de wind die ons het leven bracht

wolvende huilen vertrekken in haat
door niemand begrepen maar toch
onder druk aan zichzelf vergrepen
ze troosten het zwart van de buitenwacht

hij leeft nu mijn leven, zijn leven zo lang
gezuiverd doorspoelt hij de schil van genot
in doorwinterde tijd in belofte van het lot
zijn wij het, is hij het, de laatste die lacht