voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 23.705):

Ingebeeld

hoe droog waren mijn lippen
toen ik, ten langen leste, dorstig
van stoffige wijsheid proefde

tandenknarsend viel
mijn wereldbeeld in duigen
toegedekt met droge blaren

zocht wederom,
gelijk de mens is,
een andere schim

die ook in mijn
gespiegelde vitrine
vertoefde

ik was van mijn
schepping getuige
en kon weer de
horizon verklaren

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 15 december 2008

julius-dreyfsandt

Geplaatst in de categorie: filosofie

1
2
3
4
5

4.3 met 10 stemmen

794

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Quicksilver, 17 jaar geleden

Prachtig mooi filosofisch geschreven!

Baruchacha, 17 jaar geleden

Weer de horizon te kunnen verklaren, wie zou dat niet willen ?

Hilly, 17 jaar geleden

Hoe mooi jij dit dan weer verwoord.
Schitterend.

kerima ellouise, 17 jaar geleden

hoe groeit de mens zijn stille weg, waar wijsheid zwijgend vooraf gaat...onwetend van z'n aanwezigheid... een prachtig geschetst beeld!

jan haak, 17 jaar geleden

In ieders vitrine brandt ergens wel een zonnetje.
Mooi neergezet.

hebus, 17 jaar geleden

wat beelden we ons in, buiten dat dit weer een heel beeldrijk dicht is. als in een waas van spiegel geschreven.

Margreet, 17 jaar geleden

Soms lijkt het ineens duidelijk, verklaarbaar, de einder

Geef je reactie op deze inzending: