Netgedichten

netgedicht (nr. 23.977):

Stille revolutie

Ze voerde revolutie
in de dagen dat ze kwam
tegen opgeblazen honden
en de argeloze muren
waar ze uren dreef langs kieren
die verstierven in geschreeuw
om te vallen in genade
voor mij - als de lichte sneeuw

En ik - ik kende nog haar naam
vanuit een rijk en rooms verleden
waar ze scheen soms als een elfenblad
in neergedwarreld licht
ik nam haar op -met heel mijn hart
en was haar trotse vaandeldrager
toen zij op haar barricades
weer een wonder had verricht

Ze vertrok met stille trom
toen weer een weerwoord was gevallen
dat zich schaamteloos - in opstanding
haar mooie dood verdreef
en niemand die het had gezien
ik bleef in weemoed achter
onder zingen van haar naam
die als een echo achterbleef

Hoog zal ik haar vaandel dragen
hoger dan de laatste schreeuw