Netgedichten

netgedicht (nr. 24.506):

Luchtkussens

Ik ben bereid te duiken
in de fuiken van de dromen,
alleen ik aarzel voor de steile rand,
bang dat je me achterna zal komen , en
te springen in het zelfde diepe ledikant,
vrees niet, we springen op gelijke wijze
met dichte ogen, met vaste hand, gericht
op angsten die verwijzen naar de
verdwenen vrienden uit de jeugd, waarmee
we zwierven door de bossen en de dalen,
over wegen ons toen toevertrouwd,
en als je mij uit de vrieskou komt halen
waag ik alle stappen met of zonder jou,
niet graag zou ik de droom verstoren,
in alle luchtkastelen, de ondeugd van
van berooide ridders, die allen stierven op de
kantelen in het eerste gloren, het gesloten
vizier open gooien, om samen wereldwijd,
de grenzen op te delen, de illusies voorzichtig
laten betijen, waarmee de paden met
luchtkussens worden geplaveid.