afgestoten

ik gaf haar de naam zilveren bloem
gewond lag haar koude huid
op de te warme stenen, zelfs de zon
spaarde zijn stralen, schoonheid lag
te sterven, een sculptuur vormend

waar was haar bloeiakker gebleven
dat massief met de witte weiden, de
uitzichten over gebroken landerijen
schip met steven en grote diepgang

donkeren bergen omhelzen het einde
haar graf zal opgaan in de kiezelstenen
sijpelen zal het water, door muren en
zand, zuiver als het was, oneindig zo..

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/riegpoezie/

Schrijver: Rieg, 16 maart 2009

riegpoeziegmail.com

zilveren bloem bloeiakker sculptuur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 9 stemmen 165