voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 25.046):

het verzenkind

I.

het lijkt nog nacht
wanneer mijn woorden zich gaan
vertragen
om in het bekende te gaan slapen

want zij weten het, de woorden weten het
van elkaar, zij weten

dat binnen in dit gedicht
een kind smeekt om de dood
om god, om de dood, om god
om

nacht na nacht te mogen
sterven

in de stilte
van een stomme hoek

uitgebraakt zonder landschap
loodlucht
en leegbloedende
spiegels

(drieluik)

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 16 maart 2009

Geplaatst in de categorie: psychologie

1
2
3
4
5

4.0 met 29 stemmen

612

Er zijn 10 reacties op deze inzending:

Gerardo, 16 jaar geleden

Wat mooi, maar krijg het er koud van.

fp. tuinder, 16 jaar geleden

Hemel, wat mooi.

jan haak, 16 jaar geleden

Je zet het beeld zo snijdend mooi hier neer dat je bijna getuige bent van iets onheilspellends...

windwhisper, 16 jaar geleden

heel bijzonder mooi Kerima Ellouise

hebus, 16 jaar geleden

heb juist een vriendin verloren in een pijnlijk einde, en dit gedicht leunt sterk aan bij haar reis nu.

Quicksilver, 16 jaar geleden

Jouw woorden gaan verder dan oren, het raakt je hart! Zo ontroerend schrijven...

jac van sweijnbergen, 16 jaar geleden

Veelbelovend.

Manuel Van den Fonteyne, 16 jaar geleden

Zeer mooi is dat. Het woord tussen God en de dood en dan die stomme hoek. Knap!

Pama, 16 jaar geleden

Ik hoop dat "jouw geesteskind" nog veel verzen zal maken.

verhavert martine, 16 jaar geleden

Zo stilmakend mooi.

Geef je reactie op deze inzending: