inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 25.263):

Susquehanna

De hemel smelt in zuurstokroze dampen uiteen.
Het meisje aan de waterkant, moederziel alleen
Aeolus speelt zachtjes met haar ravenzwarte haren
maar wie brengt haar woeste geest tot bedaren?

Wie temt in haar het wilde dier?
Wie brengt haar terug tot essentie, hier bij de rivier?
De zon zakte zojuist achter de bomen van het woud
het meisje krijgt het zoetjes aan een beetje koud.

Haar perzikhuid begint zich op te krullen
wie zal toch haar ultieme wens vervullen?
Ze tuurt, verplaatst haar ogen naar het eind van de rivier
dat eind is nog zo godvergeten ver, kilometers van hier.

De lucht explodeert, in een felrode supernova uit elkaar.
Het meisje strijkt met handjes door haar ravenzwarte haar.
Het water stroomt kolkend aan haar zielenroerselen voorbij
zo woest en wild en ongecontroleerd als haar gedachtenbrij.

Een gloeiende traan maakt een plonsje in het zwarte water.
Het meisje denkt haar hele leven al aan later.
Maar wat als later nou niet komt? Als later vroeger blijft?
Met die gedachte in haar hoofd, ze staat daar als verstijfd.

Een flits een supersonische beweging door de duisternis.
Opspattend water, het meisje dat aan het spartelen is.
Ze dacht de oplossing te hebben gevonden en sprong
het woeste water was datgene wat haar geest nu toch bedwong.

Ze klautert naar de wallekant en vleit zich proestend neer.
Nu weet ze hoe het zit, geen dwaze acties meer.
Ze kan de lust niet meer bedwingen
en begint met zuiv’re stem te zingen:

"De lucht barst in zuurstokroze dampen uiteen
hier boven Susquehanna river, het water van bewustzijn.
Ik was hier even heel alleen
en voelde slechts mijn hartpijn.
Het koude water bracht mij op de juiste weg:
Het leven is niet altijd zoals je het had verwacht
vandaar dat ik hier plechtig zeg
dat ik met het zoeken van een man nog even wacht.
Voorlopig blijf ik hier bij Susquehanna,
onder de hoede van de maan
voorlopig blijf ik liggen in het natte oevergras
genoeg gekke dingen gedaan.
Het was Susquehanna die mijn krankzinnigheid genas.
De sterrenhemel is mijn nachtelijk vertier
ik slaap hier heerlijk in dit zoete gras
dit is mijn huwelijk met de rivier
‘k wou dat ik altijd bij haar was."


Zie ook: http://www.sachalandkroon.com

Schrijver: Sacha Landkroon, 2 april 2009


Geplaatst in de categorie: emoties

4.8 met 5 stemmen aantal keer bekeken 190

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
mobar
Datum:
4 april 2009
Email:
mobarchello.nl
Indrukwekkend verwoord.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)