Netgedichten

netgedicht (nr. 26.287):

Levend sterven

als oprechtheid
halfstok wordt gehesen
lijkt vertrouwen dood

ieder woord
ieder gebaar
iedere stilte
heeft aan oorspronkelijkheid ingeboet,
het delen is vermoord

of zal het zijn
als rouwen,
opstandige eenzaamheid,
woede bouwen

tranen die slijten aan hoop,
eindeloos,
in nog ongewenste dagen

blijven zij schaduwrijk
doch ongewijd
en hebben geen weet meer
van genegenheid

om enkel een verloren
verwachting te dragen

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/dreyfsandtzsdeutsch

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 31 mei 2009

Geplaatst in de categorie: emoties

rouw

3.6 met 22 stemmen

613

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: Hilly
Datum:: 1 juni 2009; Emotie spreekt in dit prachtige schrijven

Naam:: Ludy
Datum:: 31 mei 2009
Email:: ludy.roumengmail.com; Uit mijn hart gegrepen. De wereld om ons heen is verhard; men spreekt niet meer met het hart. Dit had ik 'kunnen' schrijven. ;)

Naam:: nonna
Datum:: 31 mei 2009
Email:: nonna1342hotmail.com; De niets aflatende pijn, is de prijs van het gemis die je betaalt,voor de intense band die je hebt gehad met de overledene.Het gat in je ziel zal nooit meer helen. Voor mij zijn er nog steeds dagen dat ik me intens verdrietig voel,en me afvraag of ik alleen maar besta, om dood te gaan ,en als een soort levende dode, de dagen voorbij zie trekken.Denk dat dit gevoel wat je zo goed neerzet in je gedicht, voor velen herkenbaar zal zijn.Iedereen maakt in zijn leven betekenisvolle ingrijpende verliezen mee. Hoe men daar mee omgaat is sterk afhankelijk van ,cultuur, geloof, en de mate van veiligheid die je voelt van de de dierbaren om je heen.
Voor rouwen staat geen tijd,soms doe je er de rest van je leven over om het een plekje te geven.

Geef je reactie op deze inzending: