Netgedichten

netgedicht (nr. 26.462):

tegelzand

september zesenveertig

in dit huis gaf je mij
jouw zegen

een leven lang en gelukkig
om te herhalen

ik herinner me het tellen
en de tegels, de kamers die wij nodig
hadden

genoeg om tot de tijd te fluisteren
- nog later dan nu –

dat zij niet bestond
niet hier

niet op de houten vloer

in het zonlicht
cirkelrond

dat ook aan de bomen hing
en aan de kinderen omdat we minnaars
waren

op onze gezichten en in de helderheid
uit onze mond

zesenveertig tegels
en bij de deur hield het op

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 5 juni 2009

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

tegelzand

3.8 met 27 stemmen

736

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Inge Deconinck, 16 jaar geleden

De vergelijking met het het huis; het opbouwen ervan en de tegels die je telt en die je dan vergelijkt met je eigen leven : mooi beeld.
Het einde vind ik mooi verwoord al is het triestig.
Dat is het vooral omdat de vorige strofen zo mooi klinken als lied dat in het huis "woont"

jan haak, 16 jaar geleden

Zowel duister als licht kan ik hierin lezen...
Beeldscheppend, als vanouds !

Hazen, 16 jaar geleden

Ik lees en herlees de 'wowh' uit mijn mond.

wietewuiten, 16 jaar geleden

rekenkundig, en met woordjesmaat, toch een bouwkundig verzenkind baren. weinig architecten durven dit aan, volgens de wetten van de oude kerimeeën...

Geef je reactie op deze inzending: