Papa Bunker
Wie bewust geen vrede zag, liet oorlog blijven
dat de droom vol brandnetels zat ben ik vergeten,
niet hoe ik mocht rusten in een bad, al leek het
meer op bloed, maar er dreven nergens lijken.
Ik likte de laarzen van de eenvoud, waar het hart
verdronken bleef binnen de afgesloten martelkamer.
Schaamte voor de nabijheid van het lagere deel,
waar wij heimelijk mee spraken achter de gordijnen
van diverse pastorieën vol hartverbrijzelende angst,
zonder die poespas was ik vrolijker geweest.
Maar nog tikte de Friese klok op weg naar een
slagveld, wachtend op een ongelegen uur, min die
ene minuut van waardig afscheid nemen met de
woorden die Jezus ons geleerd heeft:
'Mijn vader die op een tak zit,
eindelijk knakte de nachtmerrie van het zinloos
paalzitten tot in eeuwigheid.'.
Einde? om de duivel niet, monsieur,
voorbij het gereformeerde kerkpad bruist het leven.
Geplaatst in de categorie: religie