Netgedichten

netgedicht (nr. 28.319):

Alleen maar toekijken?

Om alleen maar naar
je kijken, drijvend op
een laatste strohalm
en je te zwemmend te
bereiken, verwaaid
onder wolken waaruit
druppels zich aan regen
hechten, in de spiegels
van de tijd verlost,
komen we onszelf weer
tegen, opkomende dorst
verlegen lessend van
haar borst, rimpels
fronsen in het water,
oprijzend worden over
zovele akkers, zijn al
de schoven verspreid,met
de gouden haren tot en
aan elkaar verbonden,
door de eerste zonnestraal
verslonden,een gelofte
van een zondige dag waarin
alleen onschuldige
zaden wordt vermorst.