Netgedichten

netgedicht (nr. 28.634):

- Maskermonoloog -

Onzeker, intens verdrietig en bang
verschijnt met het ultra-dunne masker
een onzichtbare film op mijn gezicht.
Kwetsbaarheid die niemand doorziet,
in het vooruitzicht een tijdelijk geheel.
Pijnlijke warboeltheater in hoofd en hart,
tragische harlekijnen wenen teveel.

Het duurt mij even veel te lang
het supervrouwelijke volkstoneel,
het eenzaam maskermonoloog,
gedeeltelijk bedekt, te ongeduldig.
Beschimpt meer als een groot artiest
die vrolijk met zijn masker speelde.
Maskers en hedendaagse dwang,
de toekomst is iets waar ik soms
niet meer in geloof, ik ben bang.

Toch geef ik nog niet op mijn wagen
mijn hedendaagse kunst, mijn wens.
Identiteit centraal raakt voorbij haar
tentoonstelling van mijn gevoeligheid.
Vermomming van ziel in 'n mensenpop
Geen maskers meer, waarin ik herleef,
waar ik mijn gevoelens achter verstop.

Gelukkig zijn, dat wil toch ieder mens?
Verder gaan op 'n geanimeerd feest.
Puzzelen, verkleden, gekostumeerd,
waarom is mij dat niet meer gegund.
Kleurrijke hoofdrol zonder maskerade.
Om problemen geven doe ik toch niet?
Ik voelde me als in een poppentheater
't doet herkenbaar veel pijn en verdriet.