Netgedichten

netgedicht (nr. 28.853):

- De trotse stijle witte graven -

Onvergeten, herdacht ik jullie allemaal.
Een ieder stil alleen heengegaan, een voor een
pronkend fonkeln witte stenen op dit jaargetij.
Trotse stijle graven herinneren staand in een rij,
opgeruimd om plaats te maken voor het nieuwe.

Mijmerend roep ik zachte afscheidssvragen op.
De akkergrond die wij mochten ploegen is leeg,
afgerond is het menslijk zijn op deze wereld.
Verlaten bergen doden de vruchten van de velden.

Aan het eind van de dodengang staan graven.
missen het verglijden van de tijd, deze zielen,
die met zoveel kracht voor anderen droegen,
dikwijls hebben klaargestaan zonder te vragen.

Alles bedekkend met hun innerlijke schoonheid,
hun versletende handen verweert verrimpelt,
liggen ze nu stil opgeborgen met diep respect.
Zielen hebben hun laatste rust gevonden,
in trotse witte stijle graven.