Bloed klopt aan de onderkant.

Zoals water stroomt
in ontmoeting met rotsen,
realisme verlegt de trots.

Roepend naar het graf
waar het brave bloed klopt
tegen zij – en onderkant.

Waar de nacht zich roert,
in stilte van de waterkan,
in dromen onberoerd.

Franjes maanlichten,
als wormen zich boren
door stilten van kastanjes

Verlaten is het hier,
geen gelaten kinderziel
in de schuilhut van het bos.

Zie ook: http//www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 24 november 2009

pebmartenskpnmail.nl

Schuilhut van het bos

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 16 stemmen 185