Mijn vaders oorlogsdagboeken
Ik lees, je bent alleen weggegaan,
niet op eigen wil noch kracht,
ver bij het vaderland vandaan,
door grijs/zwart opgebracht.
Ik lees, dat je moe en hulpeloos bent
een haas door niemand gered,
Rogier, Fransoos als celgenoot kent,
wat echt converseren belet.
Op de hei werden dagen, nachten,
het gouden oog 's morgens je doel,
onbereikbaar blauw, paars groen je krachten,
is wat ik al lezend voel.
Brokken verstikken mij ’t verder gaan,
trillend omklem ik mijn glas,
tranen wellen gestaag steeds meer aan,
visualiserend hoe het toen was.
Je schrijft: ”Nimmer vergeten maar wel vergeven!”
Ik herken je handschrift in zwart op wit.
Met geëmotioneerde illustraties heb je ‘t omgeven,
terwijl je voor bevrijding, lees ik: bid.
Ik lees, val stil, ben verweven,
koester dit familiebezit.
Maar zeg dan tot slot zonder beven:
“ja pap, maar wel….. onthouden… ook dit”.
Zie ook: http://www.annemiekes.punt.nl
Schrijver: annemieke steenbergen, 27 januari 2010
Geplaatst in de categorie: emoties
Er zijn nog een aantal gedichten uit de serie over mijn Heit en Rogier de fransman en Val 'd Hiver de razzia van 16 en 17 juli in Parijs de vroege lente noemden ze het , 13-152 Joodse mensen en vele vrouwen en gewone Franse kinderen geboren in Frankrijk werden toen van uit de velodrome naar duitsland en Polen weggebracht .Opgebracht door de Franse politie in opdracht van de sicherheidsdienst behoudens de kinderen daar was geen opdracht voor gegeven dat hebben ze wel gedaan .Ik putte uit hun realistische verhalen. Ik zal eens kijken of ik ze in mijn schriften terug kan vinden.