Netgedichten

netgedicht (nr. 30.591):

in witte uren

ochtendnevel zacht en koel
vochtig veebont in witte uren
flarden zweven de tijd voorbij
langs bomen gras en grond
de toekomst in een vochtig glas
het is ondoorzichtige huid
in verhulde openheid
een zwevende dans

een overduidelijke kans
op liefde en hoop in de
bedauwde ochtendglans
zweeft daar in nevelen
door dalen en heuvels
en lommerijke gaarden
zilver omfloerste nevel
je bent mijn liefste bron
van verse verzen
die ik in mijn zinnen vond