De ontvallen dichter

nog eenmaal
dwarrelen geletterde vlokken
gelijk uitgepluisde witte watten
langs schouders en
dunne vaalbleke lokken

bedekken mede
als een hemelse manteling
de lange zwarte jas
met opgestikte zakken

ik draag een harnas;
een omhulling over
stilzwijgen getrokken

in gedachten,
ontdaan van dynamiek
en gevoelens aan
ijspegels vastgevroren,
staar ik in de diepte

daar en onbereikbaar
ben ik mijzelf,
mijn dichter verloren

inspiratie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 33 stemmen 400