Netgedichten

netgedicht (nr. 30.837):

tot het kind weer spreekt

Zie je hier nu staan
naar adem happen
al het argeloze vastgeroest
op een hoop wijsheden
als een blok aan je been

het zien en zwijgen
gedachteloos geworden
op te rapen als een pagode
van verloren gelegde tanden

al het snedige stukgevallen
op je voetstuk van het geijkte gelijk
dat niet verder meer draagt
dan een geringe schaduw
van wat je ooit geweest bent

elke wending of enige afloop
daarvan gaat op als een mens
die alles kwijt is
plompverloren
als bijna niets meer
in het blauw dat je verzuchtte