In stukken gehakt, oftewel de vernietiging van een Homo sapiens.(2)

Was hij het juist niet, die haar zijn liefde
had verklaard? Hij had haar bewonderend bezongen,
aanbeden en toegedicht, haar latente talenten
tot leven gebracht, iets wat zij in eerste instantie
zelf nooit had durven denken,
was zij nu totaal verrukt, en in de wolken.
Dat zoiets, na zo vele jaren, toch eens waar zou kunnen zijn?

Hij had haar aanbeden en geënthousiasmeerd ,
was voor haar geknield, ja hij had zelfs haar voeten gekust
en haar engelachtige beeldspraak aangewakkerd.

Hij zou met haar mee gaan en terugreizen in de tijd,
om te kijken of er misschien nog iets van de schade,
zo smartelijk haar in haar jeugd aangedaan en overkomen,
kon worden hersteld, of toch minstens nog wat kon worden verzacht.
Dat moest lukken, wist hij, want zoveel liefde
zou hij haar wel kunnen geven.

Maar geheel vals en onverwacht had zij hem
haar eigen verklaring van zijn droom gegeven,
en er een heel andere betekenis aan gegeven.

In feite was zij toen al begonnen hem in stukken te hakken,
maar hij zag het niet, door sirene Thelxepeia’s lichtblauwe ogen,
door haar blonde haren en door tomeloze liefde verblind.
Hij ging gestaag maar zeker verder, alsmaar verder
en nietsvermoedend, zijn ondergang tegemoet.

Schrijver: Peterdw., 3 maart 2010

peterdw-hotmail.com

terugblik

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 8 stemmen 177