rimpels
dit is een verdrietig gedicht
ik zag, zojuist, mijn spiegelend gezicht
waar de jeugd, met een enkele puist
haar jonge jaren onbevangen vlagt en wimpelt
daar weent mijn huid, het rimpelt
ik ben niet meer die schone Heleen,
begeerd door geile Grieken
bedroefd, gegroefd wend ik het gelaat af
misschien kunnen mijn krullen u verlokken
men zegt dat de tijd alle wonden heelt
en dat is nu net, waar het mij aan scheelt
Geplaatst in de categorie: tijd