met droefheid
in het gemurmel
van het onwaarschijnlijke
lijk ik niet te bestaan
maar tijd strekt zich uit op mijn huid
als bewijs van betrouwbaarheid
waterdicht
plant zich voort
met een te hevig, huizend hart
hijgend
onder blauw bedrukt, wegwaaiend
in honger en liefde, almaar onderweg
almaar
en wellicht volkomen onoprecht
- zouden wijzers dromen hebben -
ik kijk op mijn horloge, reis verder door woorden
en besef dat ik je neerschrijf langs een rivier
onder onbewaakte bomen
misschien hebben jij en ik hetzelfde nodig
maar word ik regen
zodra de wind van verre komt
te licht op huid
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 7 mei 2010
hotmail.comGeplaatst in de categorie: psychologie
met droefheid 3.0 met 23 stemmen 
307
307
Geef je reactie op deze inzending:
wat zeg je dat weer mooi.............
Ze droomt van lange bloeiende zomers. Tussen regens
en zonnelicht glanst ze in het nu, kleurende naar later.
Prachtig schrijven!
en met ontroering gelezen.