Lot
zo licht het is
de muren te breken
van een stad in verval
zo zwaar
de stenen te kantelen
waarachter de uitgeputte verte
gemiste kansen kuilt
ik strek mijn hand,
grijp de stengel
van een netel, hij prikkelt
juist genoeg
ik schep de grond over de rand
zie mijn geweten, bloot en schraal
spelt het verjaarde beloftes
letter voor letter uit mijn verbogen schaal
die heeft gewikt en gewogen
maar nooit beschikt
Geplaatst in de categorie: psychologie
Zo las ik het.
ons netelbestaan schept het geweten omhoog, hoog genoeg om het wikken en wegen te kuilen in aanvaardbaarheid, door het lot ondertekend!